“Çocuklarınızı terbiye etmeye çalışmayın. Zira onlar size benzeyeceklerdir! Kendinizi terbiye edin.”

Annenin varlığı, eşi ve çocukları üzerindeki etkisi dikkate alındığında, ailede en önemli sorumluluğun annede olduğunu söyleyebiliriz.

 Anne, çocuğun ilk ve en önemli öğretmenidir. Hiçbir öğretmenin anne kadar bir çocukla ilgilenmesi mümkün değildir. Annelik duygusu, yaşanan tüm zorlukların yanı sıra, kadına en mutlu anları yaşatan, eşsiz bir duygudur.

 Annelik, dünyanın en yaşanılası, en muhteşem lütuflarından biridir. Aldığı tüm övgüleri, fazlasıyla hak eder. Annelik öylesine benzersiz, öylesine kıymetlidir ki insanın yüreğini hamur gibi yoğurup, kâinatın ritmiyle buluşturan eşsiz bir tecrübedir.

Leo Tolstoy, annenin bir gülümsemesinin ne kadar değerli olduğunu, ‘’Çocukluk’’ isimli romanında, ne güzel ifade etmektedir: ‘’…Dünya güzeli annemin yüzü gülümsediğinde çok daha güzelleşirdi. O gülümseyince çevresindeki her şey aydınlanıyor gibi hissederdim. Hayatımın kötü anlarında eğer annemin gülümseyişini bir an için görebilme şansım olsaydı, üzüntünün ne olduğunu bilmezdim sanırım…’’

Anne; geleceğin teminatı, milletlerin umut ışığıdır. Anne, aydınlık yarınların müjdecisi ve bir şefkat kahramanıdır! Duyguların incesi, sevgilerin engini, merhametlerin en samimisi onda toplanmıştır.

O kendisinden bir parça olan yavrusu için her türlü fedakârlığa katlanan, farklı acılara göğüs geren bir koruyucu kalkandır. Sevgi ve şefkat abidesidir. Annenin sevgisi karşılıksız ve pazarlıksızdır.

Dünyada insanlığın ulaşabileceği en yüksek duygu, annelere lütfedilmiştir. Kâinatın mutlak sahibinin, topyekûn insanlığa en güzel ikramıdır anneler. Anneler; başlara taç, gönüllere ilaçtır.

Anneler, ince fikirli, zarif ve hassas, bir o kadar da merhametlidirler. Kadının fıtratında mevcut olan en yüce duygudur annelik.  Annelik, kadının duygularının kemâle ermesidir. Annelik yürek işidir.

Kadınların en değerli ve saadetli dönemi annelik dönemidir. Anne olmak, zor görevler ve mesuliyetler yüklenmek demektir. Anne, ailede gerçek huzur ve saadeti sağlamada temel unsurdur.

Faziletlerle donanmış bir annede; maddî zorluklar, para ve mal endişesi, geçim sıkıntısı, gelecek kaygısı gibi maddî kaygılar yoktur. Onlar, çocuklarının ve ailelerinin ebedî saadetini kazanmanın derdindedir.

Dünyayı şekillendiren, toplumların yiğitlerini yoğuran, şekillendiren, isimsiz, sessiz kahramandır anneler. Evlatlar, merhamet ve şefkati, dürüstlük ve cesareti, hak ve hakikat mücadelesini, mukaddesatını, şanlı ve ibret alınacak geçmişini, ahlâkın ilk örneklerini hep annelerden öğrenirler.

Çocuklar, annelerin kopyalarıdır. Anneler ne kadar şahsiyetli, faziletli, ahlâklı olursa çocuklar da o derece karakterli olurlar. Çocukların karakter mayasının kaynağı annelerdir. Ona ilk sevgiyi, ilk acıma duygusunu, ilk vicdani hisleri annesi verir.

Eskiler; “İyi evlatlar, iyi annelerin meyveleridir.”, “Bir annenin güzel huylu ve terbiyeli olması çocuğundan belli olur.”, “Bir milletin büyükleri, süt veren anneler ve öğretmenlerdir.” demişlerdir.

Batılıların da anneler ve çocukları ile ilgili güzel tespitleri vardır. Meselâ, Jean Jacques Rousseau; “Şefkatin en büyük amili analardır. Hayatımdaki bütün hatalarım anne terbiyesi görmeyişimden ileri gelir.” Diyor.

Napolyon, “Bana iyi analar veriniz, size iyi vatandaşlar vereyim.” Ve devamla; “Fransa’nın iyi askerlere değil iyi annelere ihtiyacı vardır. Bana öyle anneler getirin size dünyayı fethedeyim.” Der.

Andre Maurois de annenin, çocuğun iç dünyasında hayat boyunca nasıl bir tesir bıraktığını şöyle tasvir eder: “Başarısızlık ve felaketlere rağmen, hayata karşı güvenlerini sonuna kadar saklayabilen iyimser insanlar, daha çok iyi bir anne tarafından büyütülmüş olanlardır.”

Psikolog Watson’un; “Çocukluk hâli, işlenmemiş bir demire benzer, iyi bir sanatkârın elinde ona, istenen şekil verilebilir.” Sözü oldukça manidardır. Yine Watson, kendisine bir bebek grubu verilmesi hâlinde onlardan; dilenciler, doktorlar, avukatlar ve hırsızlar yetiştirebileceğini ifade eder.

 O yüzden anneler, aynı iddia ve ideallerden hareketle, bugünün küçüğü, yarının büyüğünü yetiştiren gizli bir el, fedakâr bir şahsiyettirler. Evinin mürebbiyesi, çocukların ilk eğitimcisi olan anneler ellerinde bulunan elmasları, iyi işleyip, ahlâkî yönden şekil verip, maneviyatla biçimlendirerek topluma sunarlarsa, o toplumun yükselmemesi için bir sebep yoktur.

Bir annenin en büyük mutluluğu, topluma şahsiyetli bir evlat hediye etmesidir. Annenin elinde işleyeceği öyle bir cevher vardır ki o; üzerine titrediği, gözünün nuru yavrusudur.

Bir çocuğun davranışlarındaki tutarlılık, ahlâkındaki güzellik, çevresindeki başarısı, annesinden belli olmaktadır. Anne, evlâdını bir kanaviçe gibi işleyen usta bir el, basiretli bir göz ve hassas bir kalptir.

“Kızların Eğitimi" isimli kitabın yazarı Fenelon diyor ki: "Toplumu eğitmek istiyorsanız aileyi eğitin. Aileyi eğitmek istiyorsanız anneyi eğitin. Anneyi eğitmek istiyorsanız kızları eğitin; çünkü onlar yarının anneleri olacaklar.

Anne doğuran, doyuran, yuvayı kuran, aile birliğini sağlayan, azı çok edendir. Annelik, erişilmesi, anlaşılması ve anlatılması çok zor fakat en zevkli, nadide bir sanattır.

Anne, yüreğinde biriktirdiği güzelim hasletlerle evladını yoğurabilmek için, yaşam yolundaki engelleri de aşmak zorundadır. Evi çekip çevirme, geçim sıkıntısı, eşiyle uyumlu ve sağlıklı bir yuva kurabilmenin mücadelesi, kaynana, görümce, çekişmeleri, komşuluk ilişkileri vb. sorunlar da annenin yüreğinde onulmaz yaralardır.

Çoğu zaman babaların yapması gereken işler de anneye havale edilir. Babadan yeterince yardım alamayan anneler yalnız, kırgın ve çaresizidir. Çocuğunun baba özlemini ve sevgisini telafi etmeye çalışır. Babaların hatalarına kırılan biricik evlatları, yine anneler teselli eder. Annelerin bu yapıcı birleştirici ve sevilen imajları olmasa çoğu evde baba evlat kavgalarının ve kırgınlıklarının sonu gelmez.

Yine de O, çocuğunu itinayla besler, üstünü başını giyeceklerini, yiyeceklerini eşyalarını özenle seçer yıkar ütüler. Ninniler söyler, masallar anlatır, kitap okur. Odasını toplar, temizler. Okula hazırlar, gezdirir, isteklerini karşılar.

Sorunlarını dinler, moral verir, teselli eder. Üzüntülerine, acılarına, can sıkıntılarına, tebessümle, tatlı söylemlerle, okşamalarla merhem olur, mutlu olmasını sağlar.

Çocuğunun arkadaşlarına kapısını, yüreğini açar, misafirperverlik yapar, değer verir. Kendisi ile arkadaşları ile çevresi ile barışık içinde yaşamasına katkıda bulunur.

Belli yaşlarda babaya açılmayan konular yine anneye iletilir. Gurbete düşen evlatların ilk aradığı annedir. Özlenen, aranan, yüreğe kederi, özlemi düşen annedir. Yemekleri, gülümsemesi, ilgi ve iltifatı, oh çektiren bal tatlısı söylemleri evladın can simididir. İster ki konuşmalar hiç bitmesin. Bilinen fakat duyulması mutlu eden anılar tekrar tekrar paylaşılır. Zihinlere depolanır, gözlerde sevinç taneciklerine, gönüllerde huzur çiçeklerine dönüşür.

Çocuklar her yaşta, annenin gözünde çocukturlar. Üstünün örtülmesi, üşütmemesi, ihmal etmemesi gerekenler bir çırpıda anne tarafından sıralanır. Kaç yaşında olması hiç önemli değildir evladın. Hala minicik, narin, bazen yaramaz, ihtimam isteyen korunması gereken bir çocuktur o.

Bu yüzden annelerin dudaklarından sessizce süzülen yumuşacık ve tatlı duaların huzuru özlenir. Kendi açtığı üstünün, annesi tarafından ihtimamla, şefkatle örtülmesini ister. Annenin gülümsemesi, okşaması, sarılması, ninnileri çocukların mutluluk kaynağıdır hep.

Kötü ve çirkin anne yoktur. Bütün anneler evlatların gözünde nadide çiçek, miskler kokan manolya, pırlantaların aciz kaldığı en değerli hazinedirler. Onlar biricik, vazgeçilemez, uzak kalınamaz, müstesna kahramanlar, her sıkıntı ve gamı bir tebessümle bertaraf eden en seçkin psikologlardır.

Biricik, vefakâr, merhamet timsali, sevgi okyanusu, yüreklerimizde açan nadide çiçeklerimiz. Hayatımızın anlamları, ömrümüzün huzuru, hanelerimizin direği, baş taçlarımız.

Ömrünüz huzurlu, sağlıklı ve mutlu geçsin… İyi ki varsınız… Bizler ne yapardık sizler olmasaydınız…

Sevgiyle kalın…