Her geçen gün tanınmaz bir hal alan ortamda yaşayıp gidiyoruz.

Yönümüz neresi belli değil.

Gittiğimiz yer neresi olacak, bu işin sonu ne olacak o da belli değil.

Vatandaş nasıl bir yaşama alıştırılıyor, emin olun ki aklım karışmaya başladı.

Eskiden herkes hakkını arar, hakkının peşinde koşar ve insanca yaşam mücadelesi verirdi.

Oysa bugün durum çok farklı.

Sanki bir şeylere alıştırılmaya çalışıyoruz.

Ve bunda da başarılı olunuyor gibi geliyor, bana.

Eskiden çalışanların sendikaları vardı, direnir, mücadele eder, çalışanların haklarını korurlardı.

Bugün sendikal süreç çok geri planlarda kaldığı için çalışanlar haklarını arayamaz oldular.

Mücadele ruhu gitti verilenle yetinme ruhuşükretme ruhu hakim kılınmaya başladı.

Valiler, kaymakamlar, kamu çalışanları, muhtarlar kömür dağıtmakla, yardım listeleri oluşturmakla meşgul.

Valilikler, Kaymakamlıklar bünyesindeki Sosyal Yardımlaşma Vakıfları herkese 5-10 kuruş dağıtmakla meşgul.

Belediyeler erzak dağıtmakla, ramazan çadırlarıkurmakla meşgul.

Sivil toplum örgütleri eskiden üyelerinin sosyal hakları için mücadele ederken bugün üyelerine erzak dağıtmakla meşgul.

Üstüne üstlük bu utanç durumunu objektifler karşısında, üyelerini rencide ettiğinin farkına bile varmadan poz vererek yapmakla meşgul.

Körfez İşçi Emeklileri Derneği’nde olduğu gibi.

Başkan karşısına almış bir bayan üyesini, eline bir kutu erzak tutuşturmakla meşgul.

Üstelikte ne kadar çok aileye erzak verirse o kadar iyi iş yapmış gibi.

Yazık, gerçekten yazık nerelere doğru gidiyoruz.

Anlamış değilim, yönümüz neresi.

Günümüzde utanılacak davranışlar, ulu orta yapılmaya başladı.

Yardımlar gizli yapılması gerekirken, insanlar deşifre edilerek yapılmaya başlandı.

Yazık, gerçekten yazık.

Vatandaş sadakalarla yaşamaya mahkum kılındı.

Oysa nerde kaldı, işsize iş bulmakemekliye zam yapmak çalışana insanca ücret ödemek.

Ne gereği var canım.

Sende aç avucunu, uzat birilerine gitsin, değil mi?

Gurur da neymiş, onurda neymiş, avucun boş kalmaz ya.

Bunca hayırsever varken mutlaka birileri doldurur avucunu.

Yeter ki sen haline şükret.

Şükretmesini bil.

Yazık, gerçekten yazık nerelere doğru gidiyoruz.

Anlamış değilim, yönümüz neresi.

Siz anladınız mı?

Avuç açtınız mı?

Avuç açmadan yaşayabilmek dileğiyle, ramazan bayramınızı tebrik ederim.