Mutluluk öylesine güzel bir duygu ki insanı adeta uçuruyor, ayaklarını yerden kesiyor.

İşte benimde ayaklarımın yerden kesildiği bir tarih var, 27 Nisan 2008.

Bu Pazar gününe öylesine harika anlar, öylesine güzel duygular sığdı ki şimdi onlardan bahsetmeye çalışacağım.

Futboldan pek anlamam ama zaten uzmanların işine de karışacak değilim.

Sadece kendi htiklerimi sizlerle paylaşacağım.

İlk sevincimi saat 15:30’da Körfez Alparslan Türkeş Stadyumu’nda başlayan Körfez Belediyespor ve Lüleburgaz maçında yaşadım.

Körfez Belediyespor’a beraberlik yetiyor, ötesi hemen şampiyonluktu.

Ve istenen sonuç alındı ancak Körfez gibi nüfusu bir çok ilden daha büyük ilçemizde maça ilgi çok azdı. Karşı tribünler bomboştu.

Başkan Yunus Pehlivan zaten az olan seyirciyi ateşleyemedi. Seyirci bir ara “Büyük Başkan el salla, el salla” dediyse de başkan seyircilere dönüp bakmadı bile.

Oysa emin olun ki o esnada ayağa kalkıp seyirciyi bir selamlayabilse belki o motivasyon ile taraftar daha da coşacaktı. Ama başkanın soğuk tavrı kendisini statta da gösterdi.

İlk yarısı 2-0 biten maça Körfez Belediyespor kötü başladı ve bunun sonucunda da skor eşitlendi.

Her şeye rağmen istenen sonuç alınmıştı ve herkes büyük sevinç yaşıyordu. Statta şampiyon bir takıma ilişkin hazırlık hiç yoktu. Sadece 200-300 tane kırmızı ve beyaz renklerde uçan balon salındı o kadar.

Bu maç esnasında üşüttüğümü de belirtmeden edemeyeceğim. İki gündür evde yatıyorum, dediğim gibi pek maçlara gitmem ama bu sefer gidelim dedik, onun sonucunda da hasta oldum. Ama Körfez Belediyespor için feda olsun. Takımımızın bu mutlu anında yanında olmanın verdiği gururun yeri bambaşkaydı.

Gelelim ikinci mutluluğuma

Kartal ve Kocaelispor arasında oynanan maç Kocaelispor için hayatı önem taşıyordu. O maç için Körfez Belediyespor maçında da seyirciler tezahüratta bulunarak Kocaelispor’a sevgilerini gösterdiler.

Kocaelispor maçı daha erken bitmişti ve sonuç takımımız için harikaydı.

Körfez Belediyespor maçı bitmiş ve tam stattan çıkıyorduk ki hemen stadın karşısından geçmekte olan trenin adeta yeşil siyah renklere büründüğünü gördük.

Kartal-Kocaelispor maçını izleyen taraftar geri dönüyorlardı ve Körfez Belediyespor’a da karşılıklı sevgi gösterisinde bulundular, adeta taraftarlar birbirlerini alkışladılar.

Bize yıllar sonra bu duyguları yaşatan Kocaelispor’a teşekkürler.

Üçüncü mutluluğum ise sanırım Fenerbahçelileri kızdıracak ama gizleyemem ki, ben bir Galatasaray taraftarıyım.

Bu maçta elde ettiğimiz net skorla büyük bir engeli aşmanın mutluluğunu anlatmak kolay olmasa gerek.

Eeee işte böyle bir Pazar günüydü 27 Nisan…

Ama hayatım için bir dönüm noktasıydı, sadece mutluluklarıyla değil her yaşananıyla