Yazıma öncelikle bir hikaye ile başlamak istiyorum. Kısa bir araştırma sonucunda gerçek olduğu bilgisine ulaştığım bu hikayeden sonra söyleyecek birkaç sözüm olacak. Önce hikayeye bir bakalım…

“BİR ANNENİN FEDAKARLIĞI…

Annemin yalnızca bir gözü vardı Ondan nefret ederdim Çünkü bu durum beni utandırıyordu…

Ailemizi geçindirmek için okulda aşçılık yapardı İlkokulda iken bir gün annem bana "merhaba" demeye sınıfa gelmişti Yerin dibine girmiştim… Bunu bana nasıl yapabilirdi? Çok öfkelenmiştim Ona nefretle baktım ve oradan kaçtım

Ertesi gün sınıfta bir arkadaşım yaklaştı ve:"Eeee, senin annenin yalnızca bir gözü var!" dedi Yerin dibine girmek istiyordum, bir de annemin ortadan kaybolmasını… Bu yüzden o gün annemle karşılaşınca: "Beni gülünç duruma düşüreceğine ölsen daha iyi!!!" dedim Annem karşılık vermedi

Dediklerim hakkında bir saniye bile durup düşünmedim, Çünkü çok kızmıştım Onun duyguları beni hiç ilgilendirmiyordu Onu evde görmek istemiyordum

Çok çalıştım, başarılı bir öğrenci oldum ve Singapur'da okumaya gittim Okulumu bitirince de güzel bir işe girdim Daha sonra evlendim… Durumum çok iyiydi, iyi kazanıyordum Hemen kendime bir ev aldım… Yıllar geçti, çocuklarım oldu… Hayatımdan memnundum

Birgün annem beni ziyaret için çıktı geldi Kaç yıldır beni görmemiş, hasretimi çekmiş, beni görmek istemişti Kapıya gelince çocuklarım önce ondan korktular sonra da ona güldüler… Çocuklarımı daha önce hiç görmediği için, onları tanıyamamıştı Bu durum beni oldukça rahatsız etti

Ona: "Evime gelip çocuklarımı nasıl korkutabilirsin! Hemen defol git buradan" diye bağırdım Annem sessizce: "Kusura bakmayın, yanlış adrese geldim galiba…" dedi ve gözden kayboldu Uzun sure ne ben onu aradım ne de ondan bir haber aldım

Bir gün mezunlar toplantısı için okuldan bir mektup aldım İçten içe o toplantıya katılmak istiyor ama annemin yanına gitmek de istemiyordum Karıma: "İş seyahatine gidiyorum" diye bahane uydurdum ve o toplantıya gittim…

Toplantıdan sonra eski yaşadığım yeri, o evi görmek geldi içime Sırf meraktan o eski eve gittim

Komşular annemin öldüğünü söylediler Hiç üzülmemiştim…

Bana verilsin diye annemin bıraktığı bir mektubu verdiler

"Sevgili oğlum, her zaman seni düşünüyorum…Singapur'a gelip çocuklarını korkuttuğum için üzgünüm… Mezunlar gününe geleceğini duymuş ve çok sevinmiştim Ama seni görmek için yataktan kalkabilir miyim bilemiyorum… Sen büyürken sürekli bir utanç kaynağı olduğum için çok üzgünüm

Biliyor musun… Sen çok küçükken bir kaza geçirmiştin ve gözünü kaybetmiştin…

Anne olarak senin tek gözle büyümene dayanamazdım…

Bu yüzden sana kendi gözümü verdim…

O gözle benim yerime görüyor, diye seninle o kadar gurur duyuyordum ki…

Bütün sevgimle…

Annen…”

Bir an için düşünelim, yukarıdaki hikayede yaşanan durum kendi annemizin başına gelseydi, sanırım çok rahat diyebilirdik ki “Benim annemde aynısını yapardı” diye…

Gerçektende öyle, bütün anneler aynı fedakarlığı hiçbir tereddüt yaşamadan sanırım yapardı.

Peki çocuklar yapar mı?
Anneleri için büyük fedakarlıkta bulunan çocuklar yok mudur? Tabiiki vardır ama birkaç gün önce sosyal medyada bir arkadaşımın paylaştığı aşağıdaki resim içimi acıttı.
"Bu nasıl evlattır?” diye sormadan edemedim.
Biraz araştırdığımda ise soruyu değiştirerek “Bunlar nasıl evlattır?” diye sormam gerektiğini gördüm.
Çünkü bu teyzemiz,  İzmit Gültepe’de ikamet eden yaşlı bir kadın ve günlerdir Kocaeli Devlet Hastanesi’nde yatıp kalkıyor.

Üstelik bu teyzemizin 6 çocuğu olduğu belirtiliyor.
Ne acı değil mi?
Bir anne çocukları için canını bile verecek kadar fedakarlıkta bulunurken evlatları nasıl oluyor da bir anneyi yok sayıyor, sahip çıkamıyor? 6 çocuğunun evine sığdırmadığı yaşlı kadın, Kocaeli Devlet Hastanesi’nde yaşıyor.
Sanırım bu soruların cevabı yok.
Hadi diyelim çocukları sahip çıkmamış, sosyal devlet gereği olarak hiçbir yetkili neden bu duruma el atmamış açıkçası bunu da merak ediyorum.
Neden bu hastanenin yetkilileri bu olaya müdahale etmemiş, ilgili mercilere bilgi verilerek bir odada yaşaması için gereken adımlar atılmamış.
Çok detaya girmeden sanırım olayın acı tarafını herkes anlamıştır diye düşünerek yazımı bir soruyla bitirmek istiyorum.
Kabahat sadece çocuklarında mı?